'Ein film ohne schauspieler.' Hoewel de filmgeschiedenis met de real
deal begint (daar is de trein!), voelt Menschen am Sonntag als cinema
verité avant la lettre. In die tijd noemde men het koppen kijken New
Objectivity. Een team van stars to be trok door Berlijn om de Gewone
Mens te filmen. Siodmak regisseerde – samen met Edward G. Ulmer en, ongecrediteerd, Fred Zinnemann – en
Billy Wilder schreef het scenario, dus heel real was het allemaal echt niet.
De film draagt echter vooral het stempel van cinematograaf Eugen
Schüfftan. Het is zijn spel met licht dat schittert, op straat en
strand. We volgen een groepje jongelui, waaronder mijn favoriet, een
medewerkster van de platenzaak Electrola. Vanzelfsprekend tooit men zich met
gleufhoeden en Gatsby-mutsjes, het Berlijn van 1929 lijkt bepaald
zorgeloos. Wel ligt er veel troep op straat, en zie je opvallend weinig
honden. Aan de opkomst van de nazi's lijkt nog niemand te denken. Ook de
prille cinema verite toont nu eenmaal liever plezier, terwijl je
tegenwoordig mensen slechts met verifieerbare ellende kunt vermaken.) De
vibes zijn hier nog die van Coney Island. In de sardonische
relatiehumor meende ik Wilder al te herkennen. Een beetje oeh la la is
het altijd bij hem. Pick-up moves en een opwindbare pick-up aan Berlin
Beach en dan... Zachte dwang. Nog net geen Le Dejeuner sur l'Herbe.
Kinder, wer pumpt mir mal ein Mark?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten