'I can sort of see... the future.' Ieder nieuw communicatiemedium roept
angst op. Zo dachten mensen vroeger geesten op foto's te ontwaren. (Of,
nog radicaler, dat hun eigen 'geest' gevangen werd.) Telepathisch
filmmaker Kiyoshi Kurosawa geeft een ISDN-draai aan dit fenomeen. De
meester van de voorafschaduwing piekt vroeg, met een verbluffende scene
waarin een dode 'hangt'. De kijker voelt dit al aan de ritselende
gordijnen, en tóch komt het nog als een shock. (Freud would love it.
Iets wéten kan ook spanning oproepen.) Niettemin behoort Pulse op
horror-gebied zeker niet tot Kurosawa's beste werk. Daarvoor zijn de
snelle switches wat onhandig getimed. (En flippen de acteurs
in hun computerangst al te Japans hysterisch, niveautje X-files). Veel
beter werkt de film als cult-nostalgie. Mediatheken vol NEC en Sharp-pc's. De geluiden van het inbellen en andere glitchy audiofucks. (Een
soort 'son de memoire'). Of wat te denken van de werkplek van een
drietal personages. Een Intratuin. Kurosawa is altijd 'on the level' met
planten. Het niveau stijgt met name wanneer de film een contemplatie op
eenzaamheid wordt. Een vroege internetkritiek. De atomisering van de
moderne samenleving, concreet gemaakt in de geest. Je moet het kunnen.
Net als die voorafschaduwing van 9/11, als toepasselijk 2001-einde.
'Ghosts and people are the same.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten