'I knew I wasn't like everybody else.' Met Madonna heb ik vrij weinig –
haar piek lag net vóór mijn muzikale ontwaken – maar de stadstragiek
van AIDS. Ja! Het begin van de jaren negentig vormt tevens het moment
dat Troop Style, Beat Boy en Vogue in de stadions arriveerden. (De
Kuip!) Op haar eigen manier deed Madonna mee aan Act Up. ('Don't be
silly put a condom on your willy.') Zo wint ze de kijker snel voor zich, in haar hoedanigheid van de gay mother-rol in een rauw pop-ballet. Ik denk niet dat de Queen
of Pop ooit vooruitstrevender is geweest. Een en ander werd mede
mogelijk gemaakt door een stel dansers, en zij zijn het die in Strike a
Pose vanaf de directe zijlijn op het superstardom reflecteren. Allen
proefden ze van het VIP-gevoel, in the best year of their lives. Vijf
gays, en een homofobe hetero (onder hen 'Thom Yorke' en 'Stephan Sanders')
dissen het met veel smaak, en nog meer tranen op. Na een half uur lijkt
het logische einde wel bereikt. Dan volgt een aardige twist, moderner
nog dan Madonna's strijd voor gay rights. Het is de strijd voor het
eigen slachtofferschap. Een paar dansers klaagden Madonna aan, een paar
gingen ten onder aan drugs, een paar aan AIDS, of een cocktail van al
die dingen. Spijtig en treurig, maar in docu-vorm nogal scripty geposeerd.
Ik zeg: hoog tijd dat Madge een volgend, hoger doel vindt.
Transgender-issues? 'From me to me.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten