'How about a little game with me?' Antoniokyo. Tegenwoordig profiteren
ze in Westerse arthouse van de Aziatische sereniteit, tijdens de
swinging sixties schitterde Europa overal. Dus plienk ploinkt de
soundtrack ook in Tokyo, afgewisseld met een mopje jazz. In deze neonoir
vol rituelen leggen de yakuza hun kaarten op tafel. Ze spelen een Punto
Banco-variant. Toevallig bezocht ik laatst voor het eerst het casino.
Behalve de mechanische paardenraces vond ik het allemaal wat
basisschoolplein-achtig. Voor yakuza is paardenrennen juist een 'old
man's pleasure'. De kleine luyden zoeken hun kicks elders.
Dostojevskiaans dichter bij de dood desnoods. Vanaf de strakke
intiteling oogt Pale Flower vooral stilistisch sterk. Een killer keert
keert na een gevangenisstraf, terug naar Tokyo. Verandering bespeurt hij
niet. Zijn vriendin smacht nog steeds naar hem, in haar winkel vol
klokken. Een heerlijk eenvoudige metafoor. Hun tijd loopt ten einde, en
de zijne ook. De tijd wordt gedood met spelletjes en onverwachte humor.
Zelfs op de bowlingbaan loopt de Gedoemde Man nog gevaar. Het verhaal
blijft wat bleek en al te losjes, maar het heeft toch wel wat, om
Europese cinema door de Japanse lens te bekijken. Consequent
volgehouden, dus besloten met de nouvelle vague. Een man op een trap op
weg naar de galg (als galg). 'You gave in so easily.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten