'I have 53 days left!' Zowel de schrijver van de autobiografie, als de
scenarist (ene Oliver Stone) boden later hun excuses aan het Turkse volk
aan. Het melodramatische Turkijebeeld van deze adaptatie is inderdaad
niet om over naar huis te schrijven (al heeft het hoofdpersonage dáár
tijd genoeg voor.) Ironisch genoeg verscheen de film in hetzelfde jaar
als Said's Orientalism! We zien hoe de Brad Pitt van de seventies
(Brad Davis) in de Turkse hel-cel belandt, wanneer hij met kilo's
choco-hasj wordt gesnapt. Wroeging toont hij nergens, de man
personifieert de arrogante Westerling. Met gemillimeterd haar lijkt hij
ook wat op Lance Armstrong, een andere dope-egotripper. Ondanks alle ideologische bezwaren is de film best spannend. De bruine seventies-look
past bij de drugs, de straten van Instanbul, en de troost-Kedi. In een
genrefilm vol karakterkoppen (John Hurt!) en Moroder-pulses werken de
clichés wel. De Turkse legislatuur schrijdt in vampiejassen rond. Hun
personeel on the ground lijkt vooral van kont-spelletjes te houden. Het
wordt nog bijna Peter Weir-achtig wanneer ook de 'held' zich aan der
Homotanz waagt. Een onwaarschijnlijk seksuele scene met zijn vriendin achter glas is even
prachtig als schrijnend. The Year of Living Solitary. White men learn
the blues. Weten ze ook eens hoe dat voelt. 'Why don't you walk the
wheel with us.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten