dinsdag 24 juli 2018

Midnight Express

'I have 53 days left!' Zowel de schrijver van de autobiografie, als de scenarist (ene Oliver Stone) boden later hun excuses aan het Turkse volk aan. Het melodramatische Turkijebeeld van deze adaptatie is inderdaad niet om over naar huis te schrijven (al heeft het hoofdpersonage dáár tijd genoeg voor.) Ironisch genoeg verscheen de film in hetzelfde jaar als Said's Orientalism! We zien hoe de Brad Pitt van de seventies (Brad Davis) in de Turkse hel-cel belandt, wanneer hij met kilo's choco-hasj wordt gesnapt. Wroeging toont hij nergens, de man personifieert de arrogante Westerling. Met gemillimeterd haar lijkt hij ook wat op Lance Armstrong, een andere dope-egotripper. Ondanks alle ideologische bezwaren is de film best spannend. De bruine seventies-look past bij de drugs, de straten van Instanbul, en de troost-Kedi. In een genrefilm vol karakterkoppen (John Hurt!) en Moroder-pulses werken de clichés wel. De Turkse legislatuur schrijdt in vampiejassen rond. Hun personeel on the ground lijkt vooral van kont-spelletjes te houden. Het wordt nog bijna Peter Weir-achtig wanneer ook de 'held' zich aan der Homotanz waagt. Een onwaarschijnlijk seksuele scene met zijn vriendin achter glas is even prachtig als schrijnend. The Year of Living Solitary. White men learn the blues. Weten ze ook eens hoe dat voelt. 'Why don't you walk the wheel with us.'

Geen opmerkingen: