This isn't a movie, nothing's going to happen.' Modernisten aller landen
verenigt u, te Ohio. Nooit geweten dat Columbus zo'n
architectenpretpark is, vol gebouwen van Saarinen en co. Een voormalig
vlogger (!) uit Korea (!) situeert in het land van glas en staal zijn
eerste speelfilm. Ooit maakte Kogonada video essays over Ozu, en nu
vindt hij moeiteloos diens doorkijkjes in Amerika. Het lijkt wellicht
hét recept voor hermetische marginalia, maar Columbus is méér dan een
'critique of a critique'. Veel meer zelfs. Oost en West gaan moeiteloos
samen. De vibe neigt naar Jarmusch' Paterson, maar ik vind Columbus
dapperder én beter. De poëzie komt hier recht uit de mensen. Het begint
allemaal in de bieb. 'Do you have your Master's?' 'Sadly, yes'. Een
Culkin-broertje en een wenkbrauwmeisje slackeren wat af. Dan maakt Haley
Lu Richardson kennis met een Koreaan, die naar Columbus heeft moeten
afreizen omdat zijn vader ter plaatse is ingestort. Stiekem maalt de
zoon daar niet om, maar of hij nu wil of niet, langzaam vult zijn jonge
vriendin de leegte die hij wel móet voelen. Heel sereen helpen de twee
elkaar. Hoe leef je ín de schaduw van je ouders, en wanneer treed je
eruit? Ozu-thema's, tot en met. Met jaloersmakend veel klasse aangepakt.
Columbus houdt een stil pleidooi voor een groot idee durven hebben.
'Have fun without me.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten