'I've been getting really into photography lately.' Iedereen zal het wel
kennen. Het manische klikgedrag van de smartphone-verslaafde. Zo zag ik
eens iemand in de concertzaal door Instagram scrollen. Iedere foto
kreeg een hartje, en werd precies 0.1 seconde bekeken! Zulk soort
neuroses leveren vroeg of laat een nieuw soort stalker op, de moderne
Chapman. En laten we wel wezen, Instagram-celebs vragen daar gewoon om. De
grens tussen privé en werk (en echt en nep) is verdwenen. 'I am into
photography' heeft niks met kunst te maken, maar met het 'in de markt'
zetten van aangeleverde producten. Op diezelfde Instagram-account, zodat ze
0.01 seconde bekeken kunnen worden (en vervolgens met één muisklik
gekocht.) Ingrid is in deze geinige satire zowel dader als slachtoffer.
Hunkerend naar vrienden, volgt ze haar Insta-voorbeeldmodellen. En ze
zoekt ze op. Ik gokte dat Ingrid vanzelf zélf celebrity zou worden, en
op de valreep had ik gelijk. De film is dus wel wat voorspelbaar, maar
zit vol slim spiegelgedrag, vileine disses en gênante 'I'm not here,
this isn't happening'-momenten. Een songtekst die een celeb best zou
kunnen citeren. Zónder ooit het liedje gehoord te hebben. 'This is
Rothko, the dog'. Solondz is nooit ver weg. 'Nose beer for the lady?'
Natuurlijk ontspoort Misery 2.0 later wat flauw.
Het natuurlijke geweld van de Amerikaanse satire. 'You have a hashtag.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten