'I make films but I'm not normal.' Elke keer concluderen dat Hong steeds
dezelfde film maakt, dat heeft weinig zin. Laat ik dan benadrukken dat
On The Beach volwassen aanvoelt. (Dus toch anders!) Die rijpheid heeft
zo zijn voor- en nadelen. Een beetje nadenken kan nooit kwaad, maar er
kruipt ook een vleugje normaliteit in het scenario, een soort standaard
arthouse-drama. Gelukkig komt er al snel een lijp keyboardje
tevoorschijn. Hong maakt van het Oude Europa een intieme plek. Hij
documenteert het stadsleven van twee nuffige vriendinnen, ontsnapt uit
het beknellende Korea. 'Men here are kind.' In een oogwenk en een
camerawenk belandt de film echter tóch weer in de natuurlijke habitat.
Heel vertrouwd is ook het meta-aspect. Eén van de twee vriendinnen heeft
als actrice een buitenechtelijke relatie gehad met een regisseur, die
nu door een crisis schijnt te gaan. De regisseur? Hong zelf natuurlijk.
Van groot belang lijkt dat verder niet. Het gaat om de rake
subtiliteiten. De actrice doet haar jas pas open als een vervelende man
vertrekt. Een koukleum doet zijn jas juist meteen uit. De glazenwasser
wordt genegeerd. Onhandige mensen, die op een lieve manier raar doen.
Dat is dus eigenlijk héél normaal (maar vreemd om in een film te zien).
De aarde rondt zijn omwentelingen, en Hong wentelt ons weer in aardse
herhaalrondjes. 'I just... was there.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten