'Le temps de l'action est passé, celui de la réflexion commence.'
Hermetica van de maestro zelve. Godard zoekt zijn thuisstad Genève op,
voor een schimmenspel met (s)pionnen. Om de roomtone bekommert hij zich
niet, wat de onwerkelijkheid nog wat verder vergroot. De lokale inwoners
komen er niet aan te pas. ('Zwitsers zijn nooit moedig geweest.')
Flarden pianogedachten volgen op een drafje een Franse dienstweigeraar,
die zich tussen twee vuren vindt. Een rechts-nationalistische
terreurgroep en een links-nationalistische martel-crew. La Patrie versus
L'Algerie, een pre-enactment op neutraal gebied. Strakke mannen spreken
in rookwolkjes. Op de radio volgt men het programma 'Een neutraal
persoon spreekt.' Die presentator staat overigens ook op de death list!
Vlak na Les Amants Reguliers probeerde ik te doorgronden waarom Godard
mij wél bekoort. Diens kunstige annotatie-spel zet aan tot reflectie
over actie. Wat is J'ecoute l'univers, en moet ik dat opzoeken of juist
een mystere laten? Op de schaal van betekenis krijgt, en betekenis
hééft, wint Godard van Garrel. De tragische Franse zonnebril-drager vlucht in de
tijdelijke verdoving van een vrouw. Hij flirt met Anna Karina als ware
ze handelswaar. De de-con-structie van een dubbelspion(ne). Soms saai,
soms spannend. Met iedere sigaret meer misantropie. 'Je voudrais mourir
comme ca, oui.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten