'What's the hurry Harry?' Tachtig minuten zit arme Harry in de rats.
Diep in de nacht vindt de Alleman zichzelf terug in een telefooncel,
tegenover een eettentje. Zijn date heeft hij in de soep laten lopen, en
nu staat er zelfs een nucleaire oorlog in de weg om het goed te maken!
Miracle Mile serveert deze leipe onzin met zoveel smaak, dat het matige
acteerwerk geen rode biet uitmaakt. Dit is my kinda eighties-film. Als in diep
in de eighties, glimmende kleuren en onwaarschijnlijke kapsels-eighties.
Het meisje lijkt op een Montessori-school juf. (Stoer en vrijzinnig
tegelijk, maar achter de mat zit degelijkheid verborgen). De jongen
draagt de bril van Mark Rutte. (En hij speelt trombone in een
Dixieland-band). Ergens flitst een boekje langs... Gravity's Rainbow,
niet toevallig ook een titel van Thomas Pynchon. De goofball en de juf
vinden elkaar uiteraard toch nog. Tangerine Dream pingelt er van die
train vibes bij, en inderdaad, de Risky Business ligt op hen te wachten.
Een tijd lang lijkt de film zelfs volledig voor real time te gaan, maar dat wordt
helaas losgelaten. Het komische gehalte slijt ook, Carpenter voor een
kinderfeestje verandert in Godardeske chaos. Finaal uit de bocht
gevlogen in een boodschappenwagentje. Een soort New Radicals-moraal voor
de apocalyps: je krijgt wat je geeft. 'I've got a Blaupunkt that's
never been used.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten