'You can smell a town waiting to die.' Plant een filmvlaggetje in
Namibië, meteen wanneer het kan. Deze malle horrorfilm profiteert op tal
van manieren van de bijzondere locatie. Op de achtergrond flitsen
flarden politiek langs. We volgen de onafhankelijkheidsstrijd van het
voormalige Suyd Wes Afrika, het arriveren van de UN-troepen die de
transitie naar onafhankelijkheid in goede banen moeten leiden, en het
vertrek van de polisie-bezettingsmacht. Dorpen stromen leeg, en worden
opgeslokt door de woestijn. Van al het Namibische is de scenery –
uiteraard – het meest indrukwekkend, en in een horrorwestern ook het
meest functioneel. Bijna abstract expressionistisch hallucineren de
landschappen aan de horizon. Om duizelig van te worden. Robert Burke
trekt als seriemoordenaar door deze leegte, zijn horror vacui vullend
met cirkels en andere repetitieve patronen. Hij wordt (of is!) het spook
uit het verleden. De stofzuiger der zielen. Nou ja, zoiets. Het moge
duidelijk zijn, Dust Devil bevredigt de trip-fans. Lynch in
Afrikaanderland, inclusief soapy scenes, waarin de grens tussen parodie
en serieus slecht, subiet vervaagt. Een zwarte politieman zoekt naar
'die antwoord', en schudt zijn wittemanshoofd leeg. Het supernatuurlijke
wint altijd. Deze film sterft letterlijk. Abnormaal opgebrand door het
stof. 'To know it, you have to believe it'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten