'Het is pas irritant als je 'r niet om kan lachen.' Tegenwoordig zit ik
in het 'programmeerteam' van het
Filmhuis Breda.
We draaien enkel hermetische meesterwerkjes, iets dat de Brabantse boer
kent noch vreet. Claire Denis' Un Beau Soleil Interieur leek ook een
prima kandidaat om de mensen (mee) weg te jagen, maar de zaal stroomde zowaar
vol, en nog merkwaardiger, de mensen zaten smakelijk te lachen. Het is
dan ook een verrassend grappige relatiekomedie. Stekelig als Ostlund,
enkel een moeizame 'condoom van jou of condoom van mij' -scene
ontbreekt. Denis komt desondanks óók stevig binnen met een droogkomische
seksscene ('kom dan klaar!'), waarmee de toon voor de 'amoureuze'
avonturen van hoofdrolspeelster Juliette Binoche is gezet. De
kunstenares hopt van bed naar bed in een voortdurende staat van
onbevrediging. Een typische modern mens dus, in de cultuur van het narcisme.
Chronisch onzeker, zodat zelfs de varkens niet uit haar leven
mogen vertrekken. Een beetje bevestiging blíjft ten slotte bevestiging. Vaste
collaborateur Staples speelt er een mopje jazz bij, zodat
publieksfavoriet Woody Allen in zicht komt. Wel de depri-wrang schurende versie.
Een verbale Blue Moods ('Ecoute'). De Bertrand Burgalat-cameo had ik
even gemist, maar ik zat allicht tevreden het publiek in de gaten te houden.
'Dat zei ik maar je niet alles zo letterlijk nemen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten