'Ik heb besloten de feministen, die mijn leven tot een hel maakten, naar
de hemel te sturen.' Voor de studie buig ik me over Christopher Lasch,
een wat vergeten Freudiaan die met 'de Cultuur van het Narcisme' de
bestseller-lijsten haalde, mopperend op het individualisme, de implosie
van Gezin en Huwelijk, ondertussen feministen sarrend. (Want ja, in freudiaanse theorie dreigt de 'castrerende' moeder altijd de schuld te
krijgen.) Geen idee of Lasch zich ooit in de Canadese discussies heeft
gemengd, maar hun eerste school shooting had 'm zéker geïnteresseerd. Jaar:
1989, locatie: Quebec, dader: een zoon van een vrouwenhatende vader, en
een single mother (die 'de vaderrol' dus moest overnemen). Polytechnique
is een van Villeneuve's vroege zwart-wit werken. Inktzwart bloed blijft
enger dan de dood zelve! Na een stevige binnenkomer zet Villeneuve het
Van Santiaans op een dwalen door het pand. In de marge zien we de
problemen van de vrouw in een mannenwereld. (Mooi moeten zijn voor je
sollicitatie en dan nog op je vrouw-zijn worden aangevallen...) Lang
blijft de film zenuwachtig goed, dankzij vele, door de geluidsbarrière
knallende schoten, en akelige stiltes. Richting einde, mist de film een
fraaie, melancholische afslag. Fuck de school shooting, terug naar de
family connection. Het zou zo laschiaans zijn geweest. 'Je suis fatiguee
d'avoir peur.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten