'I want to express an opinion that isn't just consensus.' Nou, dat wordt
lastig, want met The Square heeft Östlund weer een slim kriebelende
film gemaakt. Eigenlijk valt arthouse als pseudo-genre uiteen in zoetjes
en ziekers, en Östlund bevindt zich stevig in de laatste categorie, waar we ookgrootheden als Haneke en Von Trier aantreffen. Östlund houdt
zijn vinger dit keer aan de dure polshorloges van de linkse polico's. De
arty lui met hun uilenbrillen, toefjeshaar en mannelijke knotjes. Op
zich een onderwerp dat nogal makkelijk te dissen valt. ('Art speak'
alleen al...) en zeker tijdens het narcistisch lange eerste uur voelt
The Square toch wat gestileerder en flauwer dan we van de Zweed gewend
zijn. Verwende kinderen en hun volwassen spelletjes. Bovendien blaast
hij iets op dat eigenlijk allang opgeblazen was. (Hoe heette die
Italiaan die zijn eigen poep verkocht?) Net wanneer ik denk dat het dus
allemaal wat nuffig wordt, komt Östlund alsnog met die rake klappen,
waar wij (als goed volk) met een zekere linkse wellust op zitten te
wachten. Fok jezelf op als een Tourette. Östlund verbindt zijn
museumdirecteur met de zelfkant. 'We komen voor ons Recht op! In een
Tesla!' De automaton wordt uit zijn automaat-auto gesleept. Recht
richting ongemak, met een grote Ö. Of eigenlijk, de O van Oehoehoe! Een
scene voor de eeuwigheid. 'Help me.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten