'Don't interrupt me, because I gotta power right through it.' Lege
huizen, nieuwe hulzen. Verhuizers bevinden zich in thrillers altijd ver
buiten hun comfortzone. In The Gift betrekt een stel hun verse
'optrekje'. De modern ogende vrouw heeft het no-nonsense uiterlijk van
een Nederlandse eind-twintiger. Ze spendeert haar vrije tijd dan ook aan
joggen en twijfelen. Haar man is uiteraard ouder en gladder, op die
Ewan McGregor-manier. Chemie of vonken zijn er niet (nog niet eens één
scene), maar dat blijkt de bedoeling van regisseur Joel Edgerton, die overigens
zelf de echtgenoot van de frêle Rebecca Hall speelt. Het gevaar (Jason
Bateman) staat al snel voor hun neus, op de deurmat. Een geest uit het
verleden. Ongemak met een oorbelletje. Het scenario speelt slim met
flarden problemen van nu. PTTS, the government snooping in. (Al snel
volgden de bedrijven, en individuen, de oorlog van allen tegen allen.)
Ik hoopte op een werkelijk vervreemdende wending. Is het instinct van
mensen op vriendschapsgebied meestal correct, of kan er uit een
ongemakkelijk begin toch iets moois ontstaan? Die hinkstap nemen de
makers niet, maar ze buigen de vele clichés toch aardig af. De red
letter day breekt aan. Een ietwat lang uitgerekte wraak-exercitie test
met een teen de peilloze diepte van Haneke, voor zover Hollywood dat
durft dan. 'Question mark, smiley face.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten