'Ýou've met some of our flying friends already.' De derde Hermans-adaptie
heeft potentie. Nooit Meer Slapen lijkt van al zijn boeken het best geschikt. Een soort Into
the Wild voor PHD'ers, in plaats van drop-outs. Maar het is wel een
verraderlijke roman, van gedachten en sardonisch weinig actie (op de
muggen na). Met die beesten zit het snor in deze verfilming, net als met
de grauwheid van het Noorden. Het groen is een dun laagje vernis dat je
er zo vanaf krabt. Toch gaat het merkwaardig snel mis. Dé twist van het
boek, wordt in minuut drie verraden. Over alle actie-angels eruit halen
gesproken! De makers winnen puntjes terug met een Freudiaanse
droomscene, waar pin-up fan WF zeker van genoten zou hebben. Bovendien
vinkt de film zo meteen de Nederlandse gewoonte af: tieten in tien. Na
een tijdje met de 'crew' door het landschap gesjokt te hebben, vroeg ik
me af of Nummedal nog in een flashback tevoorschijn zou komen. Hij is
belangrijk, als de Blinde Ziener van het verhaal. Helaas. Er wordt wel
over hem gesproken – en hij spreekt zelfs zelf – maar materialiseren,
nee. Zo minimaliseert het scenario het boek tot gezucht, geaarzel en
gediscussieer over God. Het houdt iets ether-isch. Alfred lijdt met
mate, zonder maten. Voor de rendieren ontbrak het budget. Goddank
besluit de film wel met het meisje in de bus. De enige echt goede scene. Van de film.
'I don't know'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten