zaterdag 28 juli 2018

Der Verlorene

'Es gibt kein vergessen.' Peter Lorre speelt met zijn filmverleden. De regisseur en mede-auteur heeft voor zichzelf een vertrouwde rol in petto. De bedroefde lustmoordenaar. Zelfs omringd door honderden Hamburgers gans alleen. Een levend lijk. De eerste fase van deze nazi noir (met een lange omweg) voelt het meest verrassend. Weinig wijst dan nog op het (sub)genre. We zien een vluchtelingenkamp na de oorlog. Dokter Lorre dwaalt langs de rails. Een andere spoorzoeker vindt hem. Deze Richard Widmark-achtige assistent legt de bekende genre-kaarten op tafel. De smetten op dokters jas. (Van mij had de 'confronteur' overigens een verloren zoon mogen zijn.) Zo begint een rommelige, maar daardoor juist wel intrigerende flashback over schuld en boete. 'Am grunde haben Sie naturlich recht.' De lawaaiige soundtrack overstemt veel. Zelfs de Meerschweinchen die de dokter voor zijn experimenten gebruikt. Van nazi's houdt hij zich verre, maar de hoge piefen zoeken hem zélf wel op. Sadisme trekt sadisme aan. Dokter's gruwelijke kanten móeten naar buiten komen in zo'n periode. Dé beste scene martelt eindeloos. In een trein flirt een dame opzichtig met de zachtste der bad boys. Alsof ook zij bewust naar haar einde zoekt. Dan klinkt het luchtalarm, en gaat het licht uit. Totmacher Lorre kijkt vol wanhoop in de camera. 'Wir sind am Ende, wir sind da.'

Geen opmerkingen: