'Es gibt kein vergessen.' Peter Lorre speelt met zijn filmverleden. De
regisseur en mede-auteur heeft voor zichzelf een vertrouwde rol in
petto. De bedroefde lustmoordenaar. Zelfs omringd door honderden
Hamburgers gans alleen. Een levend lijk. De eerste fase van deze nazi noir
(met een lange omweg) voelt het meest verrassend. Weinig wijst dan nog
op het (sub)genre. We zien een vluchtelingenkamp na de oorlog. Dokter Lorre
dwaalt langs de rails. Een andere spoorzoeker vindt hem. Deze Richard
Widmark-achtige assistent legt de bekende genre-kaarten op tafel. De
smetten op dokters jas. (Van mij had de 'confronteur' overigens een verloren zoon
mogen zijn.) Zo begint een rommelige, maar daardoor juist wel
intrigerende flashback over schuld en boete. 'Am grunde haben Sie
naturlich recht.' De lawaaiige soundtrack overstemt veel. Zelfs de
Meerschweinchen die de dokter voor zijn experimenten gebruikt. Van
nazi's houdt hij zich verre, maar de hoge piefen zoeken hem zélf wel op.
Sadisme trekt sadisme aan. Dokter's gruwelijke kanten móeten
naar buiten komen in zo'n periode. Dé beste scene martelt eindeloos. In
een trein flirt een dame opzichtig met de zachtste der bad boys. Alsof
ook zij bewust naar haar einde zoekt. Dan klinkt het luchtalarm, en gaat
het licht uit. Totmacher Lorre kijkt vol wanhoop in de camera. 'Wir
sind am Ende, wir sind da.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten