'A man can't stay angry for five years, can he?' Begin jaren zestig was
Marlon Brando een superster. Hoog tijd om die man 'ns uit de lucht te
schieten. One-Eyed Jacks werd door pers en publiek genegeerd, terwijl
Brando in zijn krachtige hoofdrol alles geeft, voor het debuut van een
heel bijzondere regisseur: Marlon Brando. Wie met die info op Dennis
Hopper-achtige waanzin hoopt, komt bedrogen uit. One-Eyed Jacks is
eigenlijk een vrij klassieke John Ford-western. Destijds hadden de
critici allicht genoeg van zulke weidse woestijn-tales gezien. Dat
verklaart het zand in hun ogen. Het overdaad aan stijl spat er hier
vanaf, een beetje zoals Couperus dat kan. Altijd flirtend met dat
randje. Brando paradeert gemanierd door deze film. Als een gebronsde
Elvis personifieert hij te midden van apocalyptische zandstormen het
defaitisme. Wankelend door zijn zelfgecreëerde Pieta lijdt de schurk
voor onze zonden. Of voor die van Amerika? Men delft hier ook een
verraderlijke parabel over de hypocrisie van het frontier-land, waar
alleen de schurken kunnen regeren. 'Clean enough to be elected sheriff.'
(Een boodschap die nooit zal sterven.) Extra leuk dus, dat het epos
niet in pittoresk Mexico blijft, maar de grens oversteekt. Naar de bank
in Monterey. Dat verklaart de helikopter in een long shot. Of was het de
FBI? 'Mister you really killed him.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten