'Ik wil niet gered worden door de Amerikanen.' Twee kwaden strijden
tijdens een zogenaamde lente. WF Hermans en andere Freudiaanse denkers
noemden 'schizofrenie' ooit de ziekte van onze tijd; en voor Egypte
geldt dat zeker. De Moslimbroeders en het leger clashen, iets dat
neerkomt op de keuze tussen shariastaat en politiestaat. Ik denk dat ik
voor optie twee zou gaan, maar voor de lange termijn kan ik de winnaar
wel voorspellen. Naties vergaan, maar religies, die blijven bestaan.
Clash toont het geheel via een deel. Een groot volk wordt begraven in de
zwarte tombe van een M.E.-bus. Qua claustrofobische intensiteit doet
dat vaak denken aan die Israëlische tankfilm. Clash is echter veel
meeslepender en waanzinniger. Revolutie voer je met een vergiet op de
kop. De dialogen zijn helaas wel wat toneelstukkerig, en soms al te
symbolisch in de kleine ruimte. Tegelijkertijd heeft die simpliciteit
iets verleidelijks. Een Amerikaanse remake lijkt heel goed mogelijk, de
setup is zo 'galant' dat een andere aanleiding te verzinnen
moet zijn. Clash piekt tijdens een bijzonder indrukwekkende scene. Delirische woede maakt zich van de demonstranten meester, en een
oudtestamentische stenenregen daalt op de arme buspassagiers neder. Een
verscheurd land gevangen in tien minuten lawaai. We don't believe in
odds, we believe in God.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten