'When I look at you I don't know what I'm looking at.' In dit
bijdetijdse transgender-melodrama, heb ik aanvankelijk de onhebbelijke neiging om op
de verschillen te gaan letten - het mannelijke aan de vrouw te zien. Een
transgender wordt zo constant ontleed, met blikken ontkleed. Una Mujer
Fantastica laat de kijker zichzelf betrappen op dit soort reflexen. Waarom spreek ik eigenlijk van melodrama? Denk ik dat alleen
dankzij het 'hysterische' onderwerp, waarbij met name de omgeving dóet
alsof ze in een soap opera zijn beland? Rake vragen, al durf ik wel vast
te houden aan dát genre-label. Het eerste shot is immers een Sirkiaanse
waterval. De vriend van een jonge vrouw sterft. Haar verdriet wordt
verklankt door Alan Parsons (die plots als John Grant klinkt). De
familieleden moeten niks van deze 'perverseling' hebben. Vechtend voor
haar eigen emoties, gaat de vrouw steeds meer op een ontredderde Michael
Jackson lijken (een trans-race person). Omringd door haat zijn de
mespuntjes geluk bijna nergens meer te vinden. Eén blik van een Alicia
Keys-waitress, kan al zó veel betekenen. Jammer genoeg laat de film dit
'spannend gewone' wat te vaak achterwege voor Inarritu-achtige scenes.
Die vormen slechts Oscar bait. Maar ze hadden het gewenste effect. De
film weet zélf heel goed wat ze waard is. Net als het hoofdpersonage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten