'You probably saw my ass.' Deze Spaanse science-fiction film maakt Zin
van een onzinnige vraag. Is het een one night stand of een alien? Op een
slaperige morning after vinden twee semi-hipsters zich terug in de
Bokeh-situatie. De L'Eclis komt, en ditmaal is wél duidelijk hoe. De
marsmannetjes zitten erachter (en hangen boven Madrid). Boeit dit de
personages? Al snel nauwelijks meer, want Extraterrestre gaat vooral
over overspel. Een erg leuk idee, een soort ik zie ik zie wat jij niet
ziet. (Of meta: de film gaat niet waar ie over lijkt te gaan.)
Aanvankelijk hapert de boel door gammel acteerwerk, niveau vrienden van
Amstel-reclame. Met bijvoorbeeld een sukkelige bedrogene, de in Spanje immer
verplichte ranzige buurman, tevens expositie-loser, en het onaards mooie
meisje. Onaards... Hmm. Wie van de 3 a 4 is hier nou de alien? Het
meisje twijfelt op heel ander vlak. Kiest ze haar vriend met méér haar,
maar met onaangenaam buikje, of toch de kalende date met sixpack.
Goffer! En het spaceship dan? Dat hangt daar maar. Het scenario knoopt de
eindjes strakker dan een ballenknijper aan elkaar. Er zit hier ergens
een cultfilmische waarheid verborgen. Wanneer de apocalyps komt,
zullen mensen geen thee drinken met de aliens, maar onderling kibbelen,
en elkaar in nog hoger tempo dan ze normaal al doen, afmaken. 'I'll get
dressed okay?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten