'How does it feel killing your own kind?' Het moest er een keer van
komen, een nieuwe Blade Runner. Al met al duurde het nog lang. Stel je
een reboot in de nineties voor, met Sandra Bullock en Keanu Reeves, vol
malle internet-fantasieën. Dan valt 2049 reuze mee, ondanks de
aanwezigheid van de Gosbot. ('Im sorry it had to be me'). De wereld van
de Blade Runners ziet er dit keer lichter uit. Hoewel de verwijzingen naar
global warming ontbreken, past die woestijn-look goed. Massief strekt
een steriele stedenwereld zich uit. Seks is een zaak voor Her-projecties
geworden. Gematerialiseerde AI's doen de andere vieze tentakel-klusjes. Dit kweekvlees wordt natuurlijk sinds Asimov verguisd. In een wereld vol ziellozen
daagt dan snel de Pinokkio-droom. 'A real boy now!' Het verhaal voelt
letterkundig zeer klassiek. Dat gaat verder dan de collapse of Collodi,
of een melodietje uit Peter en de Wolf. Ook de bijbelse referenties zijn
alomtegenwoordig. 'A child is born'. Dat maakt het vervolg – want het
is geen reboot, maar een respectvolle doordenking – wel vrij traditioneel.
In een fijne weeshuis-scene duikt zelfs Dickens op. Van de grote
verhalenvertellers worden echter geen grootse dialogen gekopieerd. De
plaatsen boeien meer dan de ontmoetingen. Ik zeg, het Inception-niveau.
Tof, maar verre van briljant. 'Anything real, should be a mess.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten