Annihilation

'Why am I talking to a psychologist?' Mannen in witte pakken geven sneue expositie-voorzetten, zodat we dénken te weten wat er hier is gebeurd. Gelukkig, het blijft bij gedachten. Annihilation doet expres gemakkelijk om later compleet fucked up uit de bocht te vliegen. Deze Jeff Vandermeer-adaptie schreeuwt om Nicolas Cage, en om regie van Richard Kelly. Beiden zijn alleen 'in spirit' aanwezig. Het aantal mannen beperkt zich sowieso modern. Jennifer Jason Leigh leidt een traumateam van gemarginaliseerde bonuspunten. (Lesbisch, gekleurd, brildragend, maar let op... nooit dikkerds!). Natalie Portman blijkt de tovenaarsleerling, de Stalker van dienst. We zijn hier ten slotte op tarkovskiaans Territory. Een alien-aanwezigheid groeit als een tumor. De metafoor lijkt eerst vergezocht – een tumor komt ten slotte uit onszelf – maar eenmaal 'binnenin de zeepbel' wordt de film heel spannend. Ik moest denken aan de versleten sportfondsbaden waar we vroeger onze diploma's haalden. Daar had je ook altijd al van die rare 'growths' (chlooropstapelingen?). Een duik in een schitterende schijnwereld volgt. Hegel zag het einde fenomenologisch aankomen. Uiteindelijk ontmoeten we het Verdubbelde Bewustzijn, ergens aan de lege afgrond van het Absoluut Weten. Op die grens leeft sci-fi. Wankel, warrig, cool. 'It's literally what's happening.'