Hereditary

'It's a neutral view of the accident.' Danielewski's House of Leaves is nog altijd niet verfilmd, maar het lijkt erop dat de betere Amerikaanse horror-films langzaam dichterbij komen – de toekomstige adaptatie met rood omcirkelen als een stel aasgieren. Hereditary toont een familie in een poppenhuis. Haarden en zolders, hoeken en kieren, alles kraakt van ongemak. De familie is zelf ook een rariteitenkabinet, maar iedere familie is dat op een eigen manier. Moeder knutselt aan kunstige poppenhuizen zodat binnen een minuut of tien alles hallucinant spiegelt. Miseria en abyme. Zoals altijd in horror barsten vooral de vroegrijpe pubers van potentie. Dochterlief, het kindvrouwtje, wordt echter al snel afgevoerd, maar gelukkig niet voordat ze een goede audio-tic in het geheugen van haar broer brandt. Een geniaal staaltje neurolinguistisch programmeren. Met iedere klik neemt de waanzin toe. The past inside the human. Moeder Toni Collette kanaliseert intussen het spooky oeuvre van Sissy Spacek, en neemt de leiding in een lekker groteske wedstrijd traumatrofeeën verzamelen. Door het poppenhuis-effect moest ik aan een real life versie van Coraline denken, al spelen de drugs hier een bijrol. Niettemin oogt alles uit-stekend. Die ouwe evil mothers traditie krijgt een nieuwe draai van het glaasje mee. Het fraaie free jazz-einde blaast de hoorn der hoorn, met een transcendental meditation on evil. 'I just need to die!'