Voyage of Time: Life’s Journey

'When nothing was.' Ooit maakte de man zelden een film, nu hoort ie er elk jaar bij. Terrence Malick. Ditmaal met een documentaire. Op zichzelf een wijs plan, hij leek toch wat vastgepind in zijn uit duizenden herkenbare fictie-stylo. ADD'er Malick komt hier tot rust. Hij laat zich soezen door God's stralen op Moeder Aarde, en de zon door het wuivend graan. Het zijn een paar van de (weinige) trademarks die overblijven. Zelfs de befaamde camera-drones worden meestal aan de grond gehouden. Inhoudelijk lijkt Voyage of Time me een project voor Dolfinarium Harderwijk. Een matige variant op die darwineske Fatboy Slim-video in anderhalf uur, en in Imax-kwaliteit. Meer dan van de beelden was ik onder de indruk van het massieve geluid. Orgels en koren, maar ook abrasive earth songs waar field recordist Chris Watson een evolutionaire moord voor zou doen. Na de 'film is lava'-fase – met vonken en vlammen op zijn Days of Heaven – komen de beestjes. De eindfase der primitieve mensen heeft wat lulligs, maar gelukkig zijn er de hele film lang Unicef-interjecties van mensenrituelen. Cate Blanchett peinst als huisfilosofe over de freudiaanse angsten voor Moeder Natuur. En vader Malick, hij vindt de moedervlek van een kind. Het wordt tijd dat hij eens een jeugdfilm maakt. Ik zou, ondanks alles, toch weer benieuwd zijn. 'No end to your birth.'