The Insult

'Between sincerity and stability, I'd choose stability.' Libanon, dat lijkt in het beste geval op korfbal, iedereen staat op hetzelfde veld, maar toch apart. Je mag je eigenlijk alleen met de tegenstander van je eigen 'kleur' bemoeien. Iedere wijk in Beirut heeft ook zijn eigen, ingewikkelde handleiding. Met zelfspot merkt men op: 'The word offensive was born here.' The Insult speelt het ingewikkelde spel met aardig wat schwung mee. Wie zijn de goeien, wie de kwaaien, de bal gaat rond, zonder dat iemand het winnende punt weet te maken. De christenen 'shinen' met hun Europese uitstraling. De Palestijnen met hun underdog-status, bij diezelfde Europeanen! Een stupide akkefietje zet de tombola in gang, die alle partijen in de rechtszaal doet belanden. Normaal een recept voor een sof, hier verandert de film van een kluchterig gebeuren in een fascinerende zondebokken-case. Een vleugje Fury van Fritz Lang sijpelt door. Frustratie gaat schuil achter frustratie En de kijker realiseert zich, er staan eigenlijk twee gemarginaliseerde groepen tegenover elkaar. De Libanese hoofdstroom blijft buiten schot, erger nog speelt voor scheidsrechter. Zo ademt de film doortrapt cynisme. Om moedeloos van te worden. Machiavelli heerst. Hij wist, alles is politiek, zelfs privé-zaken. Identiteits-politiek overstijgt eender welk speelveld. 'We don't solve this thing by pretending we love each other.'