The Death of Stalin

'This is demonstrably revisionist.' Klopt als een bus. Lekker lachen vanuit de kapitalistische zetel om de kereltjes aan het hof van de rode tsaar. Zouden ze in Moskou politieke satires over 'ons' maken? Hoe dichter bij Stalin, hoe meer gevaar je liep, zo weten we van de smeuïge biografie van Sebag Montefiore. Geen idee of de makers van deze film hem wat centen toeschoven. Eigenlijk schreef deze tragikomedie zichzelf (al) natuurlijk. De waarheid is weer Stranger than Fiction. Stalin lag een nacht en een halve dag in zijn pis te sterven, voordat iemand de dokter durfde te bellen. Second opinion krijgt een heel nieuwe betekenis. Dat is nog eens een pitch! Ook voor een bijzonder talig toneelstuk, bedacht ik me. Aan een enkele locatie heb je genoeg voor vuurwerk. Regisseur Iannucci haalt er alsnog een hoop bij. De terreur-slapstick werkt toch het best onder kameraden. Het komische duo Beria en Chroetsjov, bijvoorbeeld. Beiden ambitieus, de een met zijn dodenlijst, de ander met een zorgvuldige grappenlijst. Mij leek Buscemi eigenlijk meer een Beria, maar misschien zou dat typecasting worden. Beale kwijt zich ook (niet) van zijn taak. 'He's feeling unwell, clearly.' Mel Brooks had deze 'commie-die' niet beter uit kunnen tekenen. Even flauw, en stiekem even leuk. Met een vleugje pro-militarisme ter besluit. (Kapitalisten moeten hun bommetjes kunnen blijven verkopen natuurlijk.) Functionalisme! 'This is unauthorized narcissicism!'