Lean on Pete

'This is Tumbling Through.' Paardennamen vormen een klasse apart. Wie zou ze eigenlijk mogen verzinnen? Hier moet het schrijver Willy Vlautin zijn geweest, die de beestjes lekker metaforisch heeft opgetuigd. Een onbestemde puber-jongen struikelt door een kloteleven. Hij leeft in een 'mannenhuishouden'. Pa is er nooit, of bezig met vriendinnetjes. De jongen zwoegt, weten we vanaf het fraaie ambient city-intro. Net buiten de stad vindt hij een paardenrenbaan, verzamelplek van steunbeugels. De paarden moeten hun rondjes draven aan de draaimolen des levens, en de jongen leert meelopen. Steve Buscemi helpt een handje. De paardentrainer pest zijn jockey, Chloe Sevigny, zoals hij ook zijn paarden 'prikkelt'. De stoer bevlechte Sevigy zorgt voor The Rider-wijsheden. 'There's only so many times you can fall right?' Het drietal oogt al snel als een surrogaat-gezin. Een klein verhaal over binding, en loslaten schemert. De paardenwereld is hard. Hechtingen zijn voor als je gevallen bent. Net toen ik dacht, fijn, een enkelvoudig trauma volstaat, komt er toch nog een tweede bij. Nieuwetijdskind Plummer gaat op avontuur. Ik kon mee, want zoiets hoort bij een paardenfilm. Mooi in zin en gedachten. 'If they ever thought of me, I'd rather them think of me as being okay.' De paardennamen kloppen niet langer. 'Excessive jubilation.'