Closeness

'Zijn we niet overal te gast?' Het joodse volk gaat over grenzen heen, zo lang het nog gaat, kan, en mag van de traditie. Closeness speelt meteen een sereen spel. Een dochter lijkt een zoon, een broer gedraagt zich als haar geliefde. Alles wordt diffuus in Kabardino. Ik had 'r nog nooit van gehoord, maar het Russische rijk strekt zich óók grenzeloos ver uit. Op de Kaukasus leeft een kleine joodse gemeenschap. Ze zitten (en trouwen) claustrofobisch dicht bij elkaar, en zetten elkaar trouwens ook af, wanneer het zo uitkomt. Een tomboy – smal als een wielrenner – is de klos wanneer haar broer ontvoerd wordt, Er moet (los)geld worden ingezameld. De plottwist brengt wat genrefilm-melodrama. Het scenario is op zijn mooist als Malamud-achtig kort verhaal. Gesjouw in achterkamertjes, Snickers om the smikkelen op een snikkel-plek. En natuurlijk de 'goj'. Met haar eerste liefde ontdekt het meisje het Kabardische leven. Snuff movies van Tsjetsjeense toestanden. Een bak ellende op een kruispunt van drie religies, nee, vier, wanneer je het communisme meerekent. De film verwordt tot een intersectionele matrix om moedeloos van te worden. De tv sneeuwt ellende en de föhn zoemt white noise. Nineties Rusland, dat is een dystopische sci-fi. Hier gevangen in opvallend warme kleuren. Met galgenhumor en leeuwenmoed. 'Bloos ik nog?'