L'Atelier

'Niemand kan de buikspreker en de pop nog uit elkaar houden.' Makkelijke metaforen en moeilijke gevoelens. L'Atelier springt met een ferm bommetje in de youth culture. Nu is regisseur Cantet (van Entre les Murs) dat ook aan zijn stand verplicht. Hij weet van het harde en het huiselijke en haalt er hier computerspelletjes bij, fit culture, politiek-correctisme, en zelfs Bataclan-discussies. Het lijntje dat hij eigenlijk het liefst lijkt te volgen komt er echter summier vanaf. Zijn hoofdpersonage neemt deel aan een zomerworkshop, als onderdeel van een semi-werkloze Breakfast Club. De jongen ademt de baudeteske 'ik zeg wat ik denk'-incel-mentaliteit. Enkel zijn (toch vrij cruciale!) maagdelijkheid blijft onbesproken, terwijl dat zijn obsessie voor de auteur-lerares had kunnen verklaren. Een personage met potentie dus, een kans tot een beetje begrip zelfs. Helaas, Cantet besteedt teveel tijd aan de flauwe brainstormsessies van de jongeren, waarvan het gros bovendien sulkingly overacteert. Uiteindelijk wordt de film gevangen door de eigen meta-thematiek. De onherroepelijke dubbele bodem van het professioneel schrijven. Alles is en blijft materiaal. De discussiepunten blijven punten, en worden nooit haakjes. Cantets maatschappijleerfilm eindigt als een fake Haneke, de Haneke die ze studenten later in een workshop zouden proberen te leren. 'Dus je koos een dood woord.'