You Were Never Really Here

'Psycho was on today.' Een 'gangster' en zijn oude muti, vrolijk elkaar plagend in en om het doucheritueel. Uiteindelijk staat de kolos op een handdoekje de vloer te boenen. Het zijn de meest 'normale' scenes in een zeer lichamelijke film van geweldsspecialist Lynne Ramsay. Het werd wel weer eens tijd voor echte kinks, en een keiharde soundtrack. Van de schrille drones tot de klepperende Ableton-preset-drums, het gaat hard hier. Jonny Greenwood helpt een handje. Lange tijd heeft het leven van het hoofdpersonage iets onbestemds, bijna gezichtloos. Hij zit mensen op de huid, de camera hem. Smack my bitch up. Ik moest denken aan Lodge Kerrigan's Keane, wat altijd een goed teken is. Zowaar krijgt de 'hired hand' wat later inderdaad gezelschap van een meisje. Hij bevrijdt haar uit een 'playground'. Dat is zijn taak. De ontvoerden terug-ontvoeren. Joaquin Phoenix heeft zichzelf stevig opgepompt en loopt er met hipster-staartje iets te coolig bij. (Denk Hugo Borst op hormoneninjecties.) Zijn personage wordt pas echt rond dankzij vele, vreemde flashbacks. De PTSS-trip ontspoord almaar meer, in een potje zenuwen waarin trauma en werkelijkheid nauwelijks nog te scheiden zijn. You Were Not Really Here is de beste film met een plastic zakjes-motief sinds American Beauty. American Cruelty, bedoel ik. 'It's okay, Joe.'