'We can still think our own thoughts.' Mosquito Coast, de on-melodramatische variant. Je hoeft niet naar het eind van de wereld te reizen voor die bushcraft-experience – daar kan Jos B. over meepraten, nietwaar... Om de hoek, in een park nabij Portland gaat het ook prima. Een pa en een dochter kamperen daar into the wild. Moeder is dood, iets dat nogal een cliché-element vormt voor dit type film (Captain Fantastic!). Mannen met dochters draaien door zonder echtgenote. De makers hebben Ben Foster ook nog opgezadeld met een PTSD-trauma, wat de film in mindere fases iets hippie-pamfletterigs geeft. Mooi wordt het niet zozeer in het groen en regenachtige knollenland, maar op de metaforische grens van socialisatie en verwildering. De Portland Aerial Tram schokt zich met horten en stoten richting winkelcentrum. Wanneer het helemaal misgaat zijn er DSM-achtige wezensvragen, voorgeschoteld in en uit naam der gestructureerde rationaliteit. Onze maatschappij is een dorp, met een ons móet ons kennen-mentaliteit. Afwijken mag, maar binnen vastgestelde parameters. Uiteraard volgt de – begrijpelijke – confirmatie-opstand van het jonge grut. De makers leenden voor het krachtige einde uit La Meraviglie. Huiselijke bijen worden een (ditmaal) niet al te origineel symbool van vrijheid in gevangenschap. 'This isn't the way we used to be.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten