Au Revoir Là-haut

'Het is een lang verhaal.' 'We hebben tijd.' De con artist blijft een gouden vondst voor de scenarist, zelf ten slotte ook handelaar in neppe echtheid. Met een beetje hulp straalt de magie van het verhalen verzinnen door. Au Revoir La-Haut hééft zo'n illusionist als hoofdrolspeler, maar laat het plot opdissen door een verdraaid charmeloos personage. Deze oude soldaat ontmoet tijdens WWI een knaap. De twee redden elkaar uit de loopgraven. Daar hoort ook een wiebelige camera bij, die doet vermoeden dat er een 3D-versie bestaat van deze prent, of op zijn minst beoogt was. Het duo komt – o wat een toeval – ook ná de oorlog hun snorrig slechte luitenant tegen. Ze haken in op de monumentenmanie die toen begon, of liever, explodeerde. Incashen en mondje toe. Dat laatste is gemakkelijk voor de jongere helft, die slechts voor één helft uit de oorlog kwam. 'Beeld je maar in dat het op je wang is'. Bij hem zit de frictie, de PTSS, het vadercomplexje. Toch geeft de scenarist zijn evenknie vreemd genoeg nooit ruim baan. Wanneer deze manke man zijn Duits-expressionistische morfinemaskers maakt, sijpelt pas de postwar-creepyness het verhaal in. Misschien dat het ongetwijfeld Irvingesk weelderige boek de tragiek wat soepeler met zwier wist te verbinden. Hier slaat alle zwarte komedie morsdood, en wat er rest aan zwart surrealisme, bestaat voor de saaie film steeds minder. 'Il n'existe pas.'