Tully

'Momma's joking honey, like a clown.' Borstelige film, in alle opzichten. Charlize Theron ontbeert komisch talent, net zoals scenariste Diablo Cody. Dit geeft al een hint hoe deze tragikomedie zich zal gaan ontwikkelen, maar voor het zover is, intrigeert precies dat ruwbehaarde spanningsveld. Alsof slechte grappen het idee waren, en ook kunnen zijn. Het soort ongemakkelijke kwinkslagen waarmee mensen elkaar (expres) raken. Theron speelt een doodgewone moeder, met een doodgewone, gamende echtgenoot - toch actiever dan films kijken - en twee kids. Er is een onverwachte derde op komst, die de film de kans geeft tot eindeloze aftap-scenes. De moeder als melkmachine. Je ziet dat soort 'fysicaliteiten' niet zo vaak in cinema, zeker niet in een Amerikaanse, en juist daarom is het best stoer. 'Mom, what's wrong with your body.' Er valt zelfs wat van op te steken. Na een bevalling moet moeder piesen, van de verpleegster. 'How much fucking pee do you need?' Als de nood hoog is, en Theron op springen staat, verschijnt Tully. De borderliner nanny, met het wilde plan van aanpak. Ze verandert rap van Poppins in een sexy begeleidingsmeisje. Vijf jaar terug zou ik daar compleet voor gesmolten zijn. Nu haperde de derde akte. De boel binnenstebuiten gekeerd, als een veertig plus-moeder. Wel toepasselijk. 'My veins have veins.'