Foxtrot

'Acht seconden.' Twee, drie, vier films voor de prijs van één. Het lijkt Black Friday wel. In een Israelisch appartement barst begrijpelijke hysterie los tijdens een slecht nieuws gesprek. De dienaren van de controlestaat zijn nochtans uitstekend voorbereid op toekomstige trauma's. Spuit erin, en vocht erbij, dan zakt het wel. Een Emilio Estevez-achtig figuur dwaalt vervolgens als een zombie rond. Alles wijst op een Tonio, het verdriet van een vader. Opgedrongen berusting. Dode soldaten krijgen promotie. 'We zijn atheïsten wat maakt het uit.' Maar, er klopt iets niet aan dat strakke plan. Er volgt absurdistische switch – en gelukkig maar. Kafka in Israël, dat zou de finale klap zijn. Godot, daarentegen werkt heel wat beter. Een wachtpost op de grens van nergens zoemt van Tartaars nihilisme, de gekte van het nietsdoen, en de daaropvolgende fouten van levende doden. Dit is het soort tragikomedie dat de Israëli's altijd meesjouwen. Soms zwaar als een steen op de maag (of om mee te gooien) maar ook met een kloppend en kunstzinnig hart, zoals The Band's Visit dat ook zo sterk kon. Met meta-grapjes en wat Waltz for Bashir-animatie erbij, maakt Foxtrot een dubbelzinnig dansje in het land der getekenden. Alle 'losse' films komen via doordachte lijnen bij elkaar. Pärt-gebruik voor de massa, een straffe compositie voor velen. 'Genoeg!'