skip to main |
skip to sidebar
'Dad, this is more for mom.' Alle pubers zijn onaardig op hun eigen manier. Greta Gerwig, indie darling par excellence heeft me nog nooit teleurgesteld, en ze doet dat ook nu niet. Voor haar debuut trekt ze naar het examenjaar 2003 – toevallig ook het mijne. (Zoiets zit dan ook nog mee). De verwaande muffin 'Lady Bird' (geen quotes!) worstelt met haar kleinestadsleven. Ze wil meer meemaken dan geruzie met moeder, nadat ze twee minuten eerder nog samen hebben zitten janken om een cassette-audiobook van John Steinbeck. Ons soort mensen! Op de middelbare nonnenschool wordt geschuifeld op Bone Thugs 'n Harmony – 'Six inches for the holy spirit' ertussen – maar Ladybird staat met haar BFF meters verderop aan de zijlijn. Buitenbeentjes in alle opzichten, dus ook nog geen kans gehad om uít die puberteit te komen. Living in the Ghost World, de tussenstaat, of beter nog, het tussenuur. Het is allemaal niet heel moeilijk, en zelfs toch wat al te voorspelbaar, maar zo aangenaam. De snelle cuts passen bij de moodswings. De beste daarvan switcht van twee innig zoenende jongens, naar de twee depri jongens-loze elkanders handen vasthoudende meisjes. Dit is de film die een Sufjan Stevens-song had moeten bevatten. Langzaam leert Lady Bird haar normale lesjes. Attention is love. Het huisjekruisje kan worden uitgegomd. 'It's given to me, by me.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten