Mandy

'We wasted the chemist's finest on your whore.' Ik moest laatst bij Annihilation nog aan Panos Cosmatos denken. Diens Beyond the Black Rainbow is cultfilm met elegantie en een techno-sensualiteit. Niets van dat hier, helaas. Men begint nog wel vol goede wil, met wat King Crimson voor de prog-fans, een flard van Nicolas Cage als houthakker – alsof hij le salaire de la peur aan het verdienen is. Dan terug naar zijn psychedelische huisje, boompje, hertje. Wouden zijn donkere bossen vol wensen, en Cage en Mandy zitten te midden van etherische kleurpaletjes te broeien. In de week van de bosbranden bij Paradise, klopte het allemaal. Helaas blijft het bij die tien minuten klasse. Al snel wordt de film bewust cult. Slowmo sturend, net als soundtrack van Johann Johannsson. 'Won't you join us in that dream?' Die droom barst van clichés. Religie slaat ook diep in het oerbos op de trom. En Cage weet er als Cage enkel kruisbogen, flauwe grappen en een witte slip tegenover te stellen. Weg mindfuck, enter de Ghost Rider. Om zijn nemesis valt nog best te gniffelen. Mislukte muzikanten blijven een gevaarlijk soort! Even schemert de suggestie dat hij/zij transgender is. 'You're a vicious snowflake.' Het tegenbewijs volgt subiet. Cosmatos' hoogmis van onsmakelijkheden slaat dood. De goede recensies waren een goedmakertje. 'Don't be negative.'