zondag 16 juni 2019
Revenge
'We could do... a thing or two.' Lekkere gitaren, een lekkere dame, maar ditmaal ook Lacoste om een (zwaaiend) lid van de mooie boys almanak. Vrouwen houden net zo goed van onnozele grindcore. Althans, volgens Coralie Forgeat, die de Tarantino-zaakjes net even wat hitsiger aanpakt. Zou Tarantino dan toch vrouwvriendelijk zijn? Dit is niet de film om erover na te denken, op een paar geniaal-verveelde zwembad-shots na, gaat het van rambambam. Ik had een lief ding gegeven (of ingeleverd) wanneer Mr. Oizo de soundtrack mocht pennen. Het spel van aantrekken en afstoten – grinden in zijn puurste vorm – eindigt in een tragedie. Mannen zijn niet op-recht aardig voor een mooie vrouw. En mooie vrouwen zijn niet aardig voor mannen, het waarom en de wijsheid daarvan moge duidelijk zijn... De appel kondigt het aan. Een vrouw lijdt hier voor mannenzonden. De feministische les die we leren is dat het andere geslacht veel pijn kan verdragen. Goh! Een fallische stok houdt haar niet tegen. Bloed is Zij allang gewend. Vanaf de sprong in het diepe, verandert de film van houterig, in verdorven sardonisch, inclusief geweldige website-grap. Wie niet nadenken kan moet voelen. Torture porn van de bovenste kruis-plank. De grootste wens van de man wordt waarheid, en hij gaat eraan ten onder. De vrouw als biertje. Respect? 'Arrêté la clim.'
Labels:
Coralie Fargeat,
films uit de jaren '10
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten