Three Billboards outside Ebbing, Missouri

'Things have moved on in the South.' Er is een versie denkbaar van deze film, die Roger Ebert op 1, 2, en 3 van zijn jaarlijstje zou zetten. Geen idee wat ie nu had gedaan. Billboards opent nog als een Defoe/Hackman-prent. Southern vibes en racial slurs. We komen Lucas Hedges tegen – de homoseksuele klasgenoot van Lady Bird (je hebt altijd acteurs die er ineens zijn gedurende een filmjaar). De jongen worstelt met zijn woedende moeder. Zij heeft reclameborden neergeplempt, nu dochterlief is verkracht en vermoord. Die drie reclameborden, ze vormen een fijne metafoor voor de staat van Amerika. Protest mag, maar dan wel in commerciële vorm. Geef mij je angst, en ik geef je er zendtijd voor terug. Kaepernick-style. Na een half uur begint op te vallen dat niet alleen de borden plat zijn. Alle personages toeteren als bordkarton met een simpele boodschap! De domme cops, onder leiding van Woody Harrelson, de krankzinnige ex van het hoofdpersonage. Diens Metoo-scharrel. Met hun entree valt het kwartje. We krijgen een persiflage. Een grap vermomt als slachtoffermarathon. En moeder de vrouw... Dat is Frances McDormand zelf. Buitensporig geweld, moralisme en zieke humor gaan hand in hand. Goed in de ebertiaanse betekenis van Het Woord, neen. Een postmodern cop-out, jazeker. Citation needed? 'That doesn't really narrow it down.'