Marjorie Prime

'It's always nice to be lied to.' Zieken in een onwerkelijke wereld, niet meer die van de mens, maar van de ziekte. Zo begint Marjorie Prime, heel fragiel, met een twaalf minuten durende openingsscene. Een man praat in deadpan Laurie Anderson-voice tegen een dementerende dame. Hij moedigt haar aan een hapje te eten. Het doet denken aan een Japans concept waar ik laatst over las. 'Family for hire'. Kort daarna volgt de twist. Dit is social science fiction, de beste science fiction. Een combinatie van One Hour Photo en Her ('It's so her'). In de nabije toekomst gebruikt men software als externalisatie van de eigen herinneringen. De omgeving moet ze die eerst wel voeren. U begrijpt het al. Dat neigt snel naar familiegestalt-therapie, met O Superman-therapeut. 'Diens' dure familiehuis staat aan zee, een grens die het futurisme wel vaker opzoekt. Slagregens slaan eindeloos neer. Een mooi global warming detail. De film was nog beter geworden als PS Hoffman nog leefde (of ten minste een hologram van hem). Ik had ook graag een einde gezien waarin een 'Prime' echt bleek, als ultieme mengvorm, en een omkering van het begin. Het zijn spaarzame kanttekeningen bij een zeer fraaie film die doet ademen van ellende. Noem het het Rothko-effect. Omgeven worden door the abyss is altijd nog beter dan erin staren. Film van het jaar. 'Pity from a computer'.