'You know what an impulsive girl I am.' Een van Soderberghs slechtste, zo niet de allerslechtste. En dat voor een man die meestal een aardig basisniveau haalt, en daar vervolgens zelden bovenuit stijgt. Zijn interesse in medische shizzle voelt nochtans oprecht, en werkte in Side Effects nog prima. Dit keer pakt hij verzekerings-scams aan. Psychische zwakken uitbuiten, Ciran-style. De kafkaëske angst van iedere GGZ-patient komt daarmee uit. Opeens ben je opgenomen! Potentie genoeg voor twist na twist. Want dat strak gespannen bekkie dat het overkomt, is ze eigenlijk wel normaal? Of heeft 'the man' toch gelijk!? Soderbergh leeft zich uit met digitale camera's, die gepast klinisch de grauwheid van een 'mental health centre' vangen. Het 'jonge ding' in het koekoeksnest heeft zich dan al verdacht gemaakt door al te seksueel assertief gedrag te vertonen. Ze belandt in een Breakfast Club voor psychiatrics. Soms bewust grappig – 'I'm not suppposed to be here! – vaker een rommeltje. Wat rest is de twist die je weet dat gaat komen. Helaas, een verdachte bril verraadt veel. Daarna volgen slechts plotgaten. Niet eens lekker belachelijk meer. Dit had een over the top giallo vol jeukende kruisen, en een gewillige 'magical negro', kunnen zijn! Zelfs de dubbele kans op een sardonische einde benut Soderbergh niet. 'Can you stop taking notes.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten