Hannah Gadsby – Nanette

'Let me explain to you what a joke is.' Lang geleden zag ik Theo Maassen optreden in het theater. Een van mijn vrienden bleef (achteraf!) maar roepen dat zoiets 'geen zin had, dat kon net zo goed op tv!' Nu kijk ik Hannah Gadsby's show, en vraag me af of het wel een film is voor een filmweblog. Moet dat niet in het theater? Gelukkig – het begint nog met een kopje thee voor ons cinefielen. Daarna duiken we het uitzinnige Sydney Opera House in, gevuld met witte vrouwen. Ik kende Gadsby niet, maar ze blijkt een lesbisch icoon. En ze heeft er genoeg van! 'Bit of negative feedback.' Heel meta, gaat het grootste deel van de show over the end of comedy. De grenzen aan Mannelijke Vrouw-grapjes en Picasso-disses. 'You wrote the rules. Read 'em.' Gadsby heeft het leven meegemaakt, de shit van het anders zijn. Dat werd grimlachen in de week van de Nashville-verklaring ('too much hysteria around gender'). Ondertussen betrapte ik me op Nederlandse trots. Niet voor onze homo-tolerantie (dat valt tegen), maar om het gevarieerde cabaret. Gadsby worstelt met de afgelebberde en altijd al oppervlakkige vorm van het Angelsaksisch standuppen, dat ze hier nog een allerlaatste uurtje volhoudt. Ze heeft terecht geen zin meer in adolescentenkomedie. Misschien moet ze maar eens naar Nederland komen. Een piano, een sketch, variatie. Dan wordt je van middlebrow, high brow. Haar stiekeme droom. 'No need to be so sensitive.'