The Rider

'Hardest I've ever been slammed before.' Breaking the horse, breaking the man. The Rider loopt net als The Wrestler op zijn laatste benen. Pillen houden hem na een crash overeind. Eén verschil. The Rider is nog een jonge kerel. Hij zou nog een ander spoor kunnen nemen. Maar wil hij dat wel? Zijn achterhoofd met een lange rij hechtingen, als een riem van geweerpatronen, lijkt symbolisch. Koppig en keihard. Paarden, zo luidt mijn theorie, zijn eigenlijk niet geschikt voor menselijk contact. (In tegenstelling tot, zeg, katten, cavia's en honden). Heck, een deel van de rodeo appeal is erop gebaseerd dat het nerveuze paard de mens helemaal niet in zijn zadel wil houden! Daarom zijn het wel de ideale beesten voor een lone wolf-hoofdpersoon die zich eigenlijk geen andere vrienden wenst dan die rodeo-lui. Van de krukkige dialogen moet de film het niet hebben, goed wordt het wanneer we de jongen volgen tijdens momenten van eenzame, stille pijn. Soms mentaal – lullige American Jobs in de supermarkt – vaker fysiek. Zijn hand-icap benam me elke keer de adem. Die wond is pas echt kapot metaforisch. Het lichaam houdt zich vast aan wat de geest zal moeten loslaten. Rank Riders Anthem wordt ruisambient. Een basale strijd, vertolkt door eenvoudige zielen, want de aftiteling leert, iedereen speelde zichzelf. 'I couldn't imagine doing anything else.'