Beast

'You're wounded.' Een film als een openbaar privé-monument. De knuffels, kaarsjes en kaartjes die mensen neerleggen na een daad van zinloos geweld, of een verkeersongeluk, het houdt zowel iets fascinerend als iets irritants. Ongetwijfeld een privé-ergernis van mij, ik geef het toe. In Beast raakt het prachteiland Jersey bezaaid met zulke plekken,  voor en ter ere van verdwenen tienermeisjes. Een seriemoordenaar slaat toe, en blijft toeslaan. De film volgt Moll, een net te oude jongedame die net te oud nog bij haar tirannieke moeder woont. Haar naam spreekt boekdelen, ze is de verlaagde toon van de familie, hun assepoester. Dan ontmoet ze uit het niets een wildebras, een praktische man, kortom, iedereen voelt het. Het Beest. Zeker het eerste uur fascineert het scenario, dat dan een update van Thomas Hardy vormt. 'He might have some native intution'. Jersey boeit als plaats delict, nog wat meer in zichzelf gekeerd dan de 'echte' Engelsen. Denk daarbij aan de dorpse blikken, de intolerantie voor alles wat afwijkt. In die fase heeft de erotiek de klasse van Lynne Ramsey. Later neemt het melodramatische gehalte moralistisch toe, met teveel ambient-overstemmingen. Wel blijft het scenario steeds ternauwernood aan de goede kant van de lijn - de smeuïge. Om het in het West-Vlaams te stellen: mensen zijn kluotzakken, allemolle. 'Nothing's wrong with me.'