Touch Me Not

'Why am I in your bedroom?' Staren is onbeleefd. Wat nu als cinema je dwingt te staren naar wat je niet wil zien? Mensen als Seidl hebben een carrière gemaakt van die machtspositie. Ook Pintilie toont zich een ramptoerisme-meesteres. Gij zult mijn acteurs met huid en haar tolereren. En opvreten. Ik peinsde al kauwend op de verschillen tussen 'male gaze' en 'female gaze'. De eerste zit in het verdomhoekje, maar hoeveel beter blijkt de tweede variant? Een 'male gazer' oordeelt wellustig. De 'female gazer' staart afstandelijk, bijna bedenkelijk, om bij welbevinden gematigd te glimlachen. Haar 'gaze' wordt nooit echt onderdeel van 'het spel'. Het hoofdpersonage van Touch Me Not personifieert die houding. De frigide vrouw haalt Circus Seks in huis, en kijkt ongeïnteresseerd toe – met de blik van Charlotte Gainsbourg. (Die associatie kan ook door Von Triers nymfomane wereld komen). Het wekt weinig verbazing dat ze vrouw zich(zelf) weigert te openen bij rukkers of transgenders. Dat gebeurt pas wanneer het geweldig wordt, dan breekt haar glimlach door. 'Can I touch your tears'. Zo denkt de film ons de harde kern of naakte waarheid te tonen, zonder werkelijk nieuwe inzichten te bieden. Een museumporno vol Freaks en een zwijgende, foute vader. De favoriete film van Griet op de Beeck, ongetwijfeld. 'I think we have an audience.'