The Shape of Water

'Nobody's coming to the theatre, huh?' Zoetjes en retro dartelt Del Toro door een volwassen sprookjesland. Met Desplat als de nieuwe Tiersen lijkt het productieteam vooral de wereld van Caro et Jeunet op te willen roepen. The Shape of Water is een warm bad, of, voor de kritische kijker, een onderwaterbevalling. De sterke Sally Hawkins woont boven het Orpheum, een bioscoop waar niemand komt. Zelf kijkt ze met haar buurman ook vooral tv. Spreken kan ze niet. Net als Ariel de Zeemeermin moet de 'mute' metaforisch gesproken haar stem zien te vinden, en dat kan natuurlijk alleen via de Ander. De wekker gaat, haar solo-eisprong wordt een zij-sprong. Daar verschijnt een mythologische god, een tentakelporno beest. Het gros van zulke gory details lijkt vooral aanwezig om Del Toro (zichzelf) te vermaken. Maar de seks is best gewaagd, voor een Hollywood-productie. Enkel een satyr-erectie ontbreekt, al hadden de fallische waterleidingen het nog zo aangekondigd. Ik dacht, mevrouw zal spreken wanneer ze ontmaagd wordt. Helaas. Andere, standaard-actie volgt, met een snoepjesmalende Shannon. Men proeft van elk hip moraaltje. Gender, race, homoseksualiteit en... dat gaat groot worden: Geriatrie. Zo diep als de makers hier denken te zitten, gaat het niet. Fijn formulevermaak, dat wel. Phonesex home? 'You were speaking Russian, Bob.'