Le Redoutable

'Godard is een consumptieproduct!' Een ode aan Godard, dat is een ode aan de filmgoden. Zou je toch denken. Le Redoutable twijfelt. In vorm Godardesk, dat glijdt nog gemakkelijk naar binnen. Een paar hoofdstuktitels, wat met het geluid goochelen, plus metagrappen. 'Als je een acteur vraagt om te zeggen dat acteurs dom zijn, doet ie dat!' Maar de inhoud gaat gebukt onder laag bij de grondse vragen. Die Godard, wat een klootzak was dat. Vrouwenhater, jodenhater – merde! – mensenhater. Lefties kunnen niet genieten, van kip noch vrouw. En dan die dekselse bewondering voor Mao. Revolutie als een sterretje, schitterend en snel opgebrand. De filmmakers zullen deze verdwaalde individualist eens dapper aanpakken, Ca-cahiers du cinema. Maar zo wordt de ode geen liefdevolle deconstructie, maar een destructie in cine de papa-stijl. Verdient Godard zo'n afrekening door het nufje Hazanavicius, die eerder al een retro-rondje deed met The Artist!? De vraag stellen is hem beantwoorden. Op de beste momenten is Le Redoutable een vrolijke komedie met een consequent chagrijnige Godard, aanpappend met een meisje half zo oud als hij. Zelfs haar (her)vormen wil de sukkelaar niet lukken. 'Tu changes toujours les regles.' Meestal is de film echter leeg als het hoofd van de makers Aan cinema-filosofie hebben zij geen boodschap. Gebabbel met een stel billen. Terug bij af. 'Sans spectateurs, aussi.'