In den Gängen

'Welkom in de nacht, collega's.' Het is een nacht die je in normale films ziet. Tegenwoordig werk een paar dagen per week ik als “chef” boeken in een kringloopwinkel, dus ik begin de taferelen wel te herkennen. Het weggooien – en het snaaien – der afgekeurde zooi. Stoffige mannetjes met hun precieze bepalingen en omgangsvormen. De afdelingen-vetes (wie gaat over deze gang?) en vooral, de eindeloze hoestbuien van zware shag-rokers. Zo geschiedt ook in een Duitse super, en het is allemaal van een ongelooflijk fluisterige YouTube-liefheid. Het hoofdpersonage (Franz Rogowski) vormt een rattenkop-variant op Gigante, de Argentijnse security guard. Hij raakt eveneens on the job geobsedeerd door een vrouw – niemand minder dan Sandra Huller van Susswaren! – want een andere manier om het plot voort te stuwen is er niet, en zal er ook nooit zijn. Laat het gedrentel beginnen. 'Keine weiss was.' Er valt ook zo weinig licht naar binnen op grauwe gangpaden, kamers en cafés. In het pakhuis kan het nog steeds de jaren tachtig zijn, en doen meisjes nog steeds hun haar zo. 'Bei dir?' 'Auch.' Wanneer het kerstmis wordt, verandert In den Gangen in een bitterzoete decemberfilm. 'Der Solide Christian' slaapt nooit, en staart vanuit zijn eenpersoonsbed naar het vuurwerk. Hij doet per knuffel-grijparm en heftruck een gooi naar het leven. Het zij hem zó gegund. 'A true friend is hard to find.'