Burning

'Er zijn teveel Gatsby's in Korea.' Hij komt verdraaid vroeg, die referentie. Burning is een slowburner, dat maakt zo'n spaarzame concrete invulling extra jammer. Langzaam marineert het gevaar hier richting kookpunt. Zo sloom, dat je het nauwelijks merkt. De Murakami-adaptatie voert een jonge schrijver-slacker op, die als Faulkner-fan wel wat van het 'platteland' weet. Hij pendelt tussen metropool en Paju, omdat zijn koppige vader het daar weer eens verknald heeft. De plaatselijkheid van Paju, op alle lange uren van landerige dagen, vormt het unique selling point van de film. Een milieu de memoire van een lege jeugd. Vlak aan de grens met Noord-Korea, klinken de boodschappen van het noorden, als achtergrondruis. Een grens met een rauwe edge. Het moderne stadsleven komt hem daar en elders (ongewild) opzoeken. De pummel wordt al snel het derde wiel aan een te dure wagen. Aan nouvelle vague spelletjes doet het 'vrienden'trio niet – maar ze zijn wel even verloren. De Koreanen gaan als Westerlingen op zoek naar Afrika voor Zin (des Levens). Met het nihilistische shot uit een christenkerk zag ik het. De hand van Chung-Dong Lee. Zijn film zit vol smaakvol gegoochel met bekende westers-literaire thema's – vermissing, vergeving, verlossing – maar mist toch de echte magie, al zijn er momentjes. Precies het niveau van Murakami, dus. 'De wereld is een enigma.'