Call Me by Your Name

'Have I spoken out of turn?' Smaakvol aan de gang, met wereldcinema over mooie mensen. Ivory (ervaringsdeskundige in velerlei opzichten) produceerde en schreef het scenario, Guadagnino regisseerde. Van laatstgenoemde zijn we wringender gewend, maar hier blijft alles loom. Het wordt nooit een Louis Malle-prent. Voor de liedjes vroeg men fluisteraar Sufjan Stevens, die ook wel eens uit de kast zou mogen komen. Of wil hij het soms nog beter timen, dit leek toch dé kans. In Call Me By Your Name durft een puber de dingen wél bij hun naam te noemen. Zijn omgeving zwijmelt liever bij gebronsde beelden. Het verleden ligt diep in de zee te roesten, totdat de wetenschap het (te laat) opvist. Een Oud-Griekse relatie wordt al sedert die antieke beeldentijd geaccepteerd. Ging deze film over een vrouwelijke tiener aanpappend met een promovendus van pa, dan waren er vast minder Oscar-nominaties uitgedeeld. Nu zien we, mannen onder elkaar poedelend bij een Tarkovsky-badje, een sappige perzik als nieuwe American Pie, en om de arthousekijkers tevreden te stellen nog wat referenties aan Heraclitus en Heidegger. Maar die beseften, 'words are few devices'. The Psychedelic Furs stelen de show, en laten Sufjan in zijn kamertje achter. Een mouwloos mannenshirt maakt het statement. Speeches van pa overbodig. 'Andiamo Americano.'